Brand, overstroming en het verlaten van het schip: een verslag uit de eerste hand

What happened?

Wat begon als een ontspannen kusttocht van Wellington naar Auckland, met stops in havens en genietend van enkele van Nieuw-Zeelands meest iconische wateren, nam op 17 oktober een dramatische wending. We vertrokken uit Gisborne Marina onder een stralende zon en de zee werd kalm en spiegelglad toen we Tauranga naderden. De omstandigheden hadden niet beter kunnen zijn: geen deining, een lichte bries en het constante gezoem van de motoren die ons naar het noorden voerden.

Om 14:15 uur, zonder waarschuwing, doorbrak een onbekend alarm het rustige ritme van de overtocht. Alle ogen waren gericht op de multifunctionele displays, maar er verschenen geen foutmeldingen. Alles zag er normaal uit, behalve de stuurboordmotor die plotseling hoger begon te draaien dan de bakboordmotor. Er was absoluut iets mis.

We gaven gas terug in de hoop tijd te winnen om het probleem te diagnosticeren. Even later zagen we de boot lager in het water liggen dan normaal, het zwemplatform raakte bijna het wateroppervlak. Wat er ook gebeurde, het escaleerde snel.

We waarschuwden onmiddellijk de kustwacht via de radio met een PAN PAN om hen van de situatie op de hoogte te stellen. Toen een van de bemanningsleden het luik van de machinekamer opende om te kijken of er iets aan de hand was, kwam er een golf zwarte, scherpe rook uit. Het hele compartiment was verkoold en donker, een duidelijk bewijs dat er brand was uitgebroken. Het automatische brandblussysteem bleek al te zijn afgegaan. Nog alarmerender was dat er ergens zeewater naar binnen stroomde. De machinekamer stond helemaal onder water tot aan de motorblokken.

We wisten niet zeker of de automatische lenspompen defect waren of gewoon overbelast, dus de bemanning pakte de handpomp en begon fanatiek te werken. Maar met elke minuut die verstreek, zakte de boot. Het werd steeds duidelijker dat we deze situatie niet langer onder controle hadden.

De oproep werd geüpgraded naar een Mayday. We zetten snel het reddingsvlot te water en maakten de grabbelton klaar. De EPIRB en PLB werden geactiveerd, hun lampjes knipperden constant, een kleine maar krachtige geruststelling in een chaotisch moment. Toen we de hoofdhut binnendrongen om de eerste levensbehoeften op te halen, werd de omvang van de overstroming onmiskenbaar. Persoonlijke bezittingen dreven vrij rond, als puin in een getijdenpoel. Aan het einde van de hut stond het water al tot aan onze knieën.

We beseften dat het schip nu niet meer te redden was en namen de beslissing die geen enkele schipper ooit zou willen nemen. Rond 14:40 uur verlieten we het schip.

Words of wisdom

In een bijna nieuwe boot verwacht je bij kalm weer geen veiligheidsuitrusting nodig te hebben. Maar mocht er onverhoopt een noodsituatie ontstaan, dan ben je dankbaar dat je de beste uitrusting hebt en weet hoe je die moet gebruiken.

Thank you note to the Ocean Signal team

Op 12 zeemijl uit de kust konden onze draagbare marifoons geen verbinding maken met het land. Nadat we de marifoon van het schip hadden afgemeld en op ons reddingsvlot waren gestapt, waren we dankbaar voor de AIS EPIRB die ons hielp bij onze redding.