Het baken dat hulp bracht

What happened?

Het was de perfecte reis voor de jongens, een paar goede vrienden, een handvol motoren en de wilde, ongerepte schoonheid van het achterland van Clarence die zich voor ons uitstrekte. De lucht was fris, het terrein ruig en de belofte van avontuur hing in elk kronkelend pad en elke met pollen bedekte heuvel. Daarbuiten, omringd door niets anders dan het gebrul van onze motoren en de immense stilte van de bergen, voelden we ons vrij.

We hadden de hele dag door ruig terrein gereden, over smalle paden die zich over rivierbeddingen en door dik pollengras slingerden, het soort waar rotsen in verborgen zitten die zo groot zijn dat ze je dag kunnen verpesten. Terwijl de zon langzaam achter de bergkammen begon te zakken, begonnen we moe maar voldaan terug te lopen naar het kamp, en praatten we al over de verhalen die we die avond zouden delen. Toen zag ik hem.

Voor me lag een van de jongens languit op de grond, met zijn motor die hem ongemakkelijk vastklemde. Zelfs van een afstandje zag ik dat er iets mis was. Toen ik hem bereikte, was het duidelijk dat hij hevige pijn had. Hij was tegen een verborgen steen in de pollen gebotst en door de klap was hij in een dichte doornstruiken terechtgekomen. De motor was hard op hem neergekomen, en de verwrongen chaos van mens, metaal en doornige struiken schilderde een grimmig beeld.

Het duurde niet lang voordat hij besefte dat hij iets gebroken had, waarschijnlijk meer dan één bot. Maar hier, midden in de wildernis, konden we niet veel doen. Het terrein was bruut, met kilometers ruig achterland tussen ons en het dichtstbijzijnde stukje bewoonde wereld. We hadden minimale pijnverlichting, geen echte manier om hem te verplaatsen zonder het risico te lopen op meer verwondingen, en het daglicht verdween snel.

Op zulke momenten zijn beslissingen makkelijk te nemen. Ik aarzelde niet, pakte mijn persoonlijke locator beacon (rescueME PLB1) en drukte op de knop. Het was het soort apparaat waarvan je hoopt dat je het nooit nodig zult hebben, maar als je het nodig hebt, doet niets er meer toe.

Het baken begon te knipperen en zond geluidloos een noodsignaal uit, dat van satellieten naar reddingscoördinatiecentra kaatste. Hoewel we wisten dat er hulp onderweg zou zijn, was het toch een enorme opluchting om het ritmische gedreun van helikopterbladen te horen toen het reddingsteam naderde.

In de wildernis, ver van hulp, kunnen de dingen in een oogwenk veranderen. Maar met voorbereiding, de juiste uitrusting en de juiste mensen die klaarstaan om te reageren, kan een ramp een reddingsverhaal worden.

Bezoek onze productpagina voor meer informatie over de rescueME PLB1 Personal Locator Beacon die ons redde!

Words of wisdom

Draag altijd een PLB wanneer u zich in het achterland begeeft

Thank you note to the Ocean Signal team

Daniel heeft zijn bekken gebroken en herstelt langzaam