Eenzame zeiler ontsnapt ternauwernood aan ramp terwijl storm zijn boot op de rotsen slaat

What happened?

De windstoten bereikten een snelheid van zeventig knopen, maar ik was beschut tegen de golven aan boord van mijn Rival 34, de Soldemar .
Door de intensiteit van de situatie werd mijn schoklijn langzamer en begon het anker te slepen.
In het begin maakte ik me nog niet zo’n zorgen, maar binnen enkele minuten zat ik in veel ruwer water.
De ankerlier kon de sleepkracht van het anker en de ketting over de zeebodem niet aan en uiteindelijk brandde de motor van de ankerlier door.
Omdat ik alleen was, kon ik de boot niet stabiliseren met de motor en tegelijkertijd de lier gebruiken.
De adrenalinestoot was intens – ik was te druk om bang te zijn, ook al was de situatie angstaanjagend.
De boot werd heen en weer geslingerd als een lappenpop.
Plotseling sprong de ketting uit de ankerlier en rolde af naar de verbindingslijn die de ketting met de boot verbond.
Met een geluid dat leek op een explosie, brak de attractie.
Door de wind en de golven kon ik niet tegen de wind in varen en beschutting zoeken.
Kort daarna liep de boot op ondergedoken rotsen.
De kiel kantelde bijna 90 graden – het geluid van de ploppende en krakende delen was onbeschrijfelijk.
Het leek wel het einde.
Ik gaf de motor vol vermogen en langzaam en met veel pijn werd de boot van de rotsen getrokken.
Toen sloeg de motor af.
Ik heb bijna mijn hoofd gebroken.
Ik was omringd door chaos, er was te veel wind voor enig zeil en ik koerste regelrecht op een rotsachtige kust af.
Ik wist mezelf te herpakken, riep een Mayday op de VHF en activeerde mijn RescueME EPIRB1 .
Een paar minuten later werd ik op de rotsen van Fuday Island gegooid.
Niets in mijn leven had mij hierop voorbereid, het voelde als een ware nachtmerrie.
De RNLI arriveerde ter plaatse met een helikopter van de kustwacht.
Mijn RLS had mijn exacte coördinaten doorgegeven.
Ik rende van mijn wrak het water in, naar een kleine opblaasbare RNLI-boot met twee reddingsboten aan boord, terwijl we de golven trotseerden.
De grotere reddingsboot van de Severn-klasse, de Edna Windsor , lag in dieper water en binnen enkele minuten was ik veilig aan boord.
Ik heb een paar dagen in het Barra-ziekenhuis doorgebracht vanwege uitputting en om mijn type 1-diabetes in de gaten te houden.
Op dit moment wacht ik af of mijn boot geborgen kan worden.
Maar ik leef!
Hartelijk dank aan de bemanning van de reddingsboot Barra, de kustwacht en mijn EPIRB Ocean Signal.
-Mat

Words of wisdom

Dat gele apparaatje dat aan uw schot is bevestigd – uw EPIRB – het is de beste vriend die u ooit zult hebben!

Thank you note to the Ocean Signal team

Toen ik mijn Ocean Signal EPIRB1 kocht, bevestigde ik hem aan mijn schot en vanaf dat moment negeerde ik hem eigenlijk, totdat ik hem nodig had. Toen ik hem op de noodlottige dag nodig had, werd mijn EPIRB1 mijn beste vriend. Bedankt Ocean Signal, jullie product heeft mijn leven gered!