rescueMe EPIRB1 geactiveerd na mastbreuk tijdens oversteek van de Atlantische Oceaan

What happened?

Met twee bemanningsleden vertrokken we voor onze reis van Las Palmas de Gran Canaria naar Martinique aan boord van ons geliefde zeilschip Scanmar 33 uit 1986 . Ik kan me nog herinneren hoe de zon op de vierde dag onder de horizon verdween en een spookachtig schemerlicht over de golven wierp terwijl wij aan het roer stonden. Onze boot voer rustig voor de wind, het gereefde voorzeil stuwde ons voort met een snelheid van ongeveer 5 knopen, toen er een onvoorziene ramp plaatsvond.

De stilte van de avond werd verstoord door een onheilspellend geluid, een luide knal die onze zintuigen schokte. Idun richtte zijn blik op de mast, die in de wind begon over te hellen. Vol ongeloof riep ze ons bij zich en samen verzamelden we ons in de cockpit. Wat we zagen, maakte ons verbijsterd en angstig: de mast was net boven het dek op spectaculaire wijze gebroken. De enorme omvang ervan strekte zich nu uit over de hele romp en beukte genadeloos op het meedogenloze ritme van de golven.

Op dat moment wisten we dat we in grote problemen zaten.

We zijn snel in actie gekomen en hebben een hectische, maar gecoördineerde actie ondernomen. Vastberaden sneden we alle lijnen door en zorgden ervoor dat alles soepel verliep. Tegelijkertijd activeerden we de EPIRB (Emergency Position Indicator Rescue Beacon), omdat we niet zeker wisten of de mast of ander puin de romp had doorboord. Er wachtte ons een enorme klus: we moesten met een ijzerzaag de boeg doorzagen en de verstaging wegzagen die er nog steeds stevig aan vast zat. De wanten aan de overgebleven zijde, die aan de loefzijde, werden losgemaakt en de mast daalde af in de diepten van de Atlantische Oceaan.

Onze koers veranderde, we voeren terug naar de Canarische Eilanden en we zetten de motor aan om ons nieuwe traject voort te stuwen. Idun pakte de satelliettelefoon en belde ons noodcontact, die al gewaarschuwd was door de Noorse kustwacht. Een paar ogenblikken later namen de hulpdiensten van Madrid contact met ons op om te vragen of we hulp nodig hadden. Nadat we de binnenkant van de romp grondig hadden gecontroleerd en hadden vastgesteld dat deze nog steeds waterdicht was, konden we het bericht doorgeven dat het noodsignaal kon worden geannuleerd.

Te midden van de beproeving bewees de rescueME EPIRB1 , ons sprankje hoop, zijn waarde. Dit verliep vlekkeloos en onze contactpersoon bij de alarmcentrale kwam in actie en belde de alarmcentrale in Madrid. Het was een geruststellende herinnering dat zelfs in de moeilijkste situaties, wanneer er iets onverwachts gebeurt op open zee, voorbereiding en betrouwbare uitrusting het verschil kunnen maken.

Voordat we aan ons Atlantische circuit begonnen, namen we een belangrijke beslissing: de aanschaf van de Ocean Signal rescueME EPIRB1 . Het was een onmisbare aanvulling op onze reis, een vangnet dat ons troost bood in moeilijke tijden. Hoewel we deze keer geen hulp nodig hadden, beseften we wel hoe belangrijk dit essentiële apparaat was. Hij was onze beschermer in een overigens gevaarlijk moment, wat getuigt van zijn betrouwbaarheid en de troost die hij bood in een moeilijke situatie.

Words of wisdom

“Dat was een hele fijne ervaring om te hebben in een anders heel angstaanjagende situatie”

Thank you note to the Ocean Signal team